Βιώνουμε μια περίοδο στο επίκεντρο της οποίας είναι οι φοιτητικοί κι αγροτικοί αγώνες. Από τη μία οι φοιτητικοί σύλλογοι προχώρησαν πανελλαδικά σε μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις σχολών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ παράλληλα οι αγρότες σε όλη την Ελλάδα φτιάχνουν μπλόκα καθώς η αγροτική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ τους εξωθεί να πουλούν φτηνότερα τα προϊόντα τους, την ίδια στιγμή που εμείς στα σούπερ μάρκετ δίνουμε τα διπλά και τριπλά για να τα αγοράσουμε. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, όπου διαφορετικά κινήματα βγαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο και βάζουν στο στόχαστρο σημαντικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής που, στην πραγματικότητα, αφορούν όλη την κοινωνία. Ξέρουμε ότι αν νικήσουν οι αγρότες, θα χάσουν οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι μεγάλες αλυσίδες των σουπερ μάρκετ, οι εφοπλιστές και οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην ενέργεια. Γιατί η ακρίβεια δεν είναι εισαγόμενη: αυτοί αγοράζουν για ψίχουλα τα αγροτικά προϊόντα από το χωράφι και μας τα πουλάνε πανάκριβα στο ράφι! Ξέρουμε ότι αν νικήσουν οι φοιτητές, η Ανώτατη εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια θα παραμείνουν δημόσια, και η παιδεία δε θα γίνει εμπόρευμα.

Σε αυτό το τοπίο οι αγώνες αυτοί μας γεμίζουν με αισιοδοξία και θέλουμε να ενωθούν με το εργατικό κίνημα. Σε μια συγκυρία όπου η πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία ασθμαίνει να τα βγάλει πέρα λόγω της ακρίβειας χρειάζεται να βγούμε μπροστά και να απαιτήσουμε αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό. Στο διαλυμένο τοπίο των εργασιακών σχέσεων μετά το νομοσχέδιο Γεωργιάδη να ζητήσουμε ξανά συλλογική κατοχύρωση, μόνιμη και σταθερή δουλειά. Να μην αφήσουμε να περάσει η θεσμοθέτηση της απεργοσπασίας. Σε μια συγκυρία που τα δημόσια αγαθά, το ρεύμα, το νερό, η υγεία, η παιδεία γίνονται εμπόρευμα μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ανάγκη να υπερασπιστούμε όλοι το δημόσιο χαρακτήρα τους. Συμπληρώνοντας ένα χρόνο από το έγκλημα των Τεμπών είναι κρίσιμο όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια να ενωθούν και να στοχοποιήσουν τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που δολοφονούν, αλλά και να απαιτήσουν κρατικοποίηση εδώ και τώρα του σιδηρόδρομου, καμία σκέψη για ιδιωτικά πανεπιστήμια και μέτρα ενάντια στην ακρίβεια. Οι ανάγκες μας να μπουν πάνω από τα κέρδη τους. 

Γι αυτό και στο εργατικό κίνημα πρέπει να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία με γενικές συνελεύσεις να πάρουμε αποφάσεις ενεργής συμμετοχής και συνένωσης με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια. Με απεργίες και στάσεις εργασίας στο πλευρό των φοιτητών για να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά και να διαδηλώσουμε ενάντια στην ακρίβεια. Με το ζωντάνεμα και την επικοινωνία των πρωτοβάθμιων σωματείων με συσκέψεις και από τα κάτω οργάνωση. Με μαζικές κινητοποιήσεις για να δώσουμε το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι έχει απέναντί στην πολιτική της για τους λίγους όλη την πληττόμενη κοινωνική πλειψοηφία. 

Σε αυτό το φόντο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν φανεί το λιγότερο κατώτερες των περιστάσεων. Από τη μία η ΓΣΕΕ αποδεικνύει για ακόμη μια φορά τον φιλεργοδοτικό και ξεπουλημένο χαρακτήρα της. Την ώρα που οι αγώνες μαίνονται στέλνει τους εργαζόμενους σε ρόλο αμέτοχου παρακολουθητή με την προκήρυξη απεργίας στις 17 Απριλίου. Από την άλλη το Εργατικό Κέντρο Αθήνας προκήρυξε την απεργία στις 28-2 χωρίς την εναρμόνιση με τη ΓΣΕΕ, αλλά αδυνατεί και συνειδητά δεν επιλέγει, σε μια περίοδο που  η κοινωνία βράζει, να βγει μπροστά. Η ηγεσία του Εργατικο’υ Κέντρου Αθήνας, παρά τις προτάσεις από την πλευρά μας ως ΑΤΕ ΜΑΧΗ, έβγαλε απλό δελτίο τύπου στήριξης της πανελλαδικής φοιτητικής πορείας, τη στιγμή που η κυβέρνηση έβγαζε εισαγγελική εντολή για τις καταλήψεις και τα κανάλια στοχοποιούσαν τον αγώνα τους, ενώ την επόμενη εβδομάδα προχώρησε σε προκήρυξη στάσης εργασίας μόνο κατόπιν πιέσεων από το βάρος των αγώνων κι από τις αγωνιστικές δυνάμεις εντός του. Σε αίτημα του ΣΕΦΚ για σύσκεψη πρωτοβάθμιων σωματείων δεν έχει δώσει καμία απάντηση, συντηρώντας μια κατάσταση κατακερματισμού στο εργατικό κίνημα. Την ημέρα που κατέβηκαν οι αγρότες στην Αθήνα προτίμησε να διεξάγει ημερίδα στην Νέα Ιωνία με καλεσμένο τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ που συνομιλεί με τον ΣΕΒ και εκπροσώπους των κομμάτων. 

Το εργατικό κέντρο για να είναι πράγματι με τη πλευρά των εργαζομένων πρέπει να συμβάλει ενεργά στην ενεργοποίηση και την επικοινωνία των σωματείων με συσκέψεις. Να συνομιλήσει και να ενωθεί με τους αγώνες φοιτητών κι αγροτών. Να προπαγανδίσει την απεργία και να δώσει το στίγμα ότι οι εργαζόμενοι είναι συμμέτοχοι στους αγώνες. Χρειάζεται να αποτελέσει στήριγμα για τα σωματεία του, ένα χώρο που τα σωματεία κι οι εργαζόμενοι μπορούν να βρουν κάλυψη και απεύθυνση. 

Εμείς από την πλευρά μας ως ΜΑΧΗ λέμε ξεκάθαρα ότι πρέπει την 28η Φλεβάρη να βουλιάξουν οι δρόμοι. Να διαδηλώσουμε ότι δε θα δεχτούμε να γίνει η παιδεία εμπόρευμα, δε θα δεχτούμε την ατιμωρησία των πολιτικών ιθύνοντων απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών. Ένα χρόνο μετά ζητάμε δικαίωση, αιτούμαστε κρατικοποίηση του σιδηρόδρομου, μέτρα κι επιτροπές υγιεινής κι ασφάλειας, με συμμετοχή των εργαζομένων. Ζητάμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, εφαρμογή των τριετιών, δημοκρατία στις δομές του εργατικού κινήματος. Στεκόμαστε στο πλευρό των αγροτών. Δε θα ζούμε για να πληρώνουμε διπλά και τριπλά για τα αυτονόητα δημόσια αγαθά.

Στις 28-2 όλοι-ες στο δρόμο για να μετρήσουν οι ζωές μας.

Δήμητρα Ρομποτή

Μέλος του ΔΣ του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αθήνας